Πώς μιλάμε για τον πόλεμο στα παιδιά;

ΠΩΣ-ΜΙΛΑΜΕ-ΣΤΑ-ΠΑΙΔΙΑ

Πώς μιλάμε για τον πόλεμο στα παιδιά;

Της Ειρήνης Παπουτσή – ΦΩΤΟ: Δ. Καστανάρας // LarissaPress
Παγωμένη η ανθρωπότητα παρακολουθεί τον πόλεμο στην Ουκρανία, την ώρα που σκηνές βίας, απόγνωσης, φρίκης και προσφυγιάς μπαίνουν καθημερινά στα σπίτια μας μέσω των πολεμικών ανταποκρίσεων και της δύναμης της οθόνης.
Μοιραία τα όσα συμβαίνουν γίνονται αντικείμενο συζήτησης στα σπίτια μας, ενώ αθώα παιδικά μάτια αντικρίζουν εικόνες δυσβάσταχτες ακόμη και για ενήλικες. Πως εξηγούμαι στα παιδιά την αγριότητα του πολέμου που φτάνει στα μάτια τους μέσα από τις οθόνες; Πως αντιδρούμε στις ερωτήσεις και τα «γιατί» τους; Και αν τελικά η αντίδραση είναι να παίζουν την ίδια περίοδο πόλεμο πως το διαχειριζόμαστε; Όταν η βία μπαίνει στα σπίτια μας μέσω τηλεόρασης πόσο μπορεί να αλλάξει τη ματιά του παιδιού και την αντίληψή του για τον κόσμο; Πως διαχειρίζεται ένας ανήλικος το αίσθημα της απώλειας και πόσο βαραίνει ο πόλεμος ένα ήδη επιβαρυμένο από την πανδημία παιδί;
Πλήθος τα ερωτήματα και η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος Ασπασία Τσολάκη, στην οποία απευθύνθηκε η LarissaPress, επιχειρεί να απαντήσει, εστιάζοντας στον διάλογο με τα παιδιά αλλά και τον ξεκάθαρο και καθησυχαστικό συνάμα ρόλο που καλούνται να παίξουν οι γονείς.
«Βασικό μας μέλημα, κυρίως στις νηπιακές και μικρότερες ηλικίες, είναι να περιορίσουμε όσο το δυνατόν την εικόνα, αλλά και τις δικές μας αντιδράσεις, ενώ σημαντικό είναι να καταδικάσουμε τον πόλεμο δίνοντας έμφαση στο ότι οι διαφορές λύνονται με διάλογο», εξηγεί η κ. Τσολάκη, προσθέτοντας πως θα πρέπει να αποφεύγονται και τα παιχνίδια βίας, καθώς μπορούμε να στρέψουμε τα παιδιά σε άλλες διεξόδους και ασχολίες.
«Τα μικρότερα παιδιά δυσκολεύονται στη διαχείριση της πληροφορίας, ενώ μεγαλύτερα παιδιά έχουν ανοιχτές κεραίες, οπότε θα πρέπει να εστιάσουμε στον ορισμό που δίνουν για τον πόλεμο, εξηγώντας το φριχτό και το επικίνδυνο, καθησυχάζοντας τις όποιες φοβίες τους αλλά και προσέχοντας τις δικές μας αντιδράσεις και σχόλια μπρος στην εικόνα των εμπόλεμων περιοχών», σημειώνει, ενώ στέκεται ιδιαίτερα στο πόσο σημαντικό είναι να μην φανατίζουμε τα παιδιά, τονίζοντας πάντα πως σε έναν πόλεμο υπάρχουν απώλειες και από τις δύο πλευρές.
«Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς πως ο ρόλος των γονέων θα πρέπει να είναι καθησυχαστικός δίχως να επιχειρεί να βάλει το παιδί “στη γυάλα”, παράλληλα δε ως ενήλικες καλούμαστε να ακούμε τα παιδιά αλλά και να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας για τα γεγονότα, χωρίς να τα υποβαθμίζουμε ή να τα διογκώνουμε», θα πει η κ. Τσολάκη, επισημαίνοντας πως πολλοί γονείς απευθύνονται σε ειδικούς για τη διαχείριση του θέματος, καθώς τα ήδη επιβαρυμένα από την πανδημία παιδιά καλούνται να διαχειριστούν και τον πόλεμο, που μπήκε στα σπίτια μας μέσω της οθόνης.
«Κατανοώ πλήρως τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των γονιών, ωστόσο δεν είναι στη φύση μας να ζούμε “αποστειρωμένοι”, προφανώς και θα προκύψουν ακόμη και φοβίες σε κάποιες περιπτώσεις, οι οποίες θα πρέπει να αντιμετωπισθούν με αγάπη και πολλή κουβέντα, ενώ καλό θα ήταν ο διάλογος να αναπτυχθεί σε πιο χαλαρές για όλους μέρες (Σαββατοκύριακο) και ποτέ πριν τον ύπνο του παιδιού, για να αποφύγουμε να διαταραχθεί η ηρεμία του», καταλήγει η κ. Τσολάκη.

Post a comment

Have a question?